Po bëhesha gati për të fjetur, kur pronarja e pallatit hyri në dhomë dhe tha se shkrimtari Pjetër Gega kishte vdekur. Hyrja e saj e papritur nuk m’u duk dhe aq e pahijshme, edhe pse sapo isha futur në tesha, pasi ajo e bënte shpesh këtë gjë. Dyshoja se asaj i pëlqente tej mase të ishte gruaja e fundit që shihja para se të flija. \- Sapo ka vdekur, - tha ajo. - Do bëje mirë të shkoje. Në pallat, dihej se unë isha ndër të paktit që shkrimtari dënjonte t’i thoshte qoftë dhe një “mirëmëngjes” te vakët, prandaj tek të gjithë qe krijuar përshtypja se ne qemë miq për kokë. Dhe pavarësisht se unë s’isha tjetër veçse një punëtor i thjeshtë, vetvetiu qeshë ngritur në nivelin e tij. Përgjigja e duhur në këtë rast do qe “sa të vishem”, por shi sa kish hyrë ajo brenda, diku thellë më qe rrokollisur guri që rëndonte qëpallat, e po të mos qe për marren dhe pozicionin që do humbisja në pallat (të cilin, tani, me vdekjen e shkrimtarit, ose do e humbja plotësisht, ose do çimentohej përgjithnjë), do kthehesha në njërën anë e do mbyllja sytë. Gjithsesi, se nga i gjeta forcat dhe i thashë se do shkoja sa të bëhesha gati. Ajo e kuptoi për çfarë e kisha fjalën dhe doli jashtë. Kur dola edhe unë, ajo po më priste te dera. \- I shkreti, - tha ajo. - Askush s’e meriton të vdesë ashtu. Krejt i vetëm. Aty për aty m’u kujtua se përveç pronares, e cila jetonte me të shoqin, gjithë banorët e tjerë jetonin vetëm. Mendova se aq e pat, por ajo vazhdoi: \- Për më tepër aq i ri… U mata ta pyes se sa kishte qenë, mirëpo e mbajta gojën. Do të dukesha keq që s’e dija moshën e mikut tim. Sakaq u përgjigj ajo për mua. \- Shumë i ri. Gjashtëdhjetëepesë. Dy vjet më i madh se unë. Edhe njëherë, si kushedi sa herë të tjera, u zura gafil nga ajo çka cilësohej e re prej atyre që për mua ishin pleq. Ajo vazhdoi: \- Vdekje natyrale, apo jo? S’ka si të jetë ndryshe; edhe pse krejt e pabesueshme në atë moshë. Aq i ri. Pushoi pak, pastaj shtoi: \- Shkaku dihet. S’ka të bëjë mosha fare në këtë mes. Prita që ajo ta thoshte shkakun, por më kot. Siç dukej, supozohej të ishte e vetëkuptueshme. Për më tepër që s’kishte përse t’ia përcaktonte më tej atij që e njihte më mirë se kushdo tjetër. \- Po, po, - i thashë, sa për ta hequr qafe. - Shkaku dihet. Sapo pronarja u zhduk në kthinën e saj, një kokë pa flokë rrezëlliti diku përpara meje. Zëri që doli prej saj qe i ngjirur, sikur sapo kish mbaruar paketën e katërt për atë ditë. Dhe duke e ditur se për kë bëhej fjalë, ashtu qe përnjëmend. \- Pssst, - pëshpëriti Antoni. - Eja pak këtu. Unë u afrova ngadalë. Doja t’i lija të kuptonte se nuk mund të më thirrte siç i thirret një qeni apo maceje. Ndonëse e bënte pa të keq. \- E more vesh? Pau sa andej-këtej, pastaj më ftoi brenda. \- Ulu, - tha ai dhe bëri me dorë drejt divanit që përdorte edhe si krevat. \- Po, - thashë. - E mora vesh. Ai qeshi lehtë. Edhe të qeshurën e kishte plot duhan. Isha i sigurt se nëse fillonte të këndonte, dikush doemos do tërhiqej nga zëri i tij. \- Ka të dish e të dish, - tha ai. Se nga e nxorri një cigare dhe e ndezi me atë që kishte ende në gojë. - Puna është të dish atë që duhet ditur. Vendosa t’ia mbaj ison dhe e pyeta: \- Për shembull? \- Hah! - kërceu ai. - Për shembull, vizitat e shumta të asaj vajzës. Priti sa t’i gëlltisja mirë fjalët, veçanërisht atë të fundit. \- Çdo pasdite, - vazhdoi ai, - unë marr një gotë verë në dorë dhe dal të kundroj qytetin. Ç’pamje e shëmtuar, meqë ra fjala. Mund ta dallosh dekadencën e njerëzisë edhe në çapitjen e një plake. Të them të drejtën, plakat i kam pikë të dobët. Ne do ta meritojmë epitetin “civilizim” kur të mos ketë më plaka që çapiten ashtu. Se çfarë nënkuptonte me “ashtu”, këtë s’e mora vesh. E as kisha ndërmend ta pyesja më tej. \- Sigurisht, - shtoi Antoni, - që më së miri dekadenca e qytetërimit tonë mund të dallohet tek ecja e grave. Dhe veçanërisht tek të rejat, ato që sapo kanë hyrë në të njëzetat. Si kutërbojnë nga vetëbesimi! Kanë futur një spurdhjak në thes dhe kujtojnë se mund ta bëjnë me të gjithë. Ai u ndal të merrte frymë thellë dhe të ndizte një cigare tjetër, prapë me atë që kishte në gojë. Mendova, vallë sa mbrapa në kohë do më duhej të kthehesha që ai zinxhir ndezjesh të fikej? Si ia bënte kur flinte? Aty për aty m’u feks imazhi i dorës së tij të fjetur që lëvizte vetvetiu drejt gojës. \- Me siguri po mendon se ku dua të dal me këtë muhabet, - m’i lexoi ai mendimet. - Epo, dua të dal aty ku është dalë e do të dilet gjithmonë. Shkrimtari u vra nga një grua. Dhe s’po e them si metaforë, që nënkupton rrënimin e jetës nga një zemër e thyer. Këtu kemi të bëjmë me një vdekje të vërtetë, e cila, besoje kur ta them, është njëherësh edhe vrasje. Divani ku rrija qe goxha i butë. Kur u ul Antoni në të, aq afër sa ç’i rrihet dikujt që do t’i thuash një sekret, mollaqet m’u përshkuan nga një valë e shkurtër trysnie. Ajo zgjati fare pak dhe në fund divani u shndërrua në diçka pak më të butë se betoni. Antoni m’u afrua edhe më; në fytyrë ndieja aromën e çdo marke cigareje që kish ekzistuar ndonjëherë. \- Çdo ditë, në orën pesë fiks, një vajzë e gjatë dhe e hollë, jo më shumë se njëzetëepesë vjeçe, me flokë aq të kuq sa s’do habitesha të shihja Mojsiun pas saj, vjen në pallatin tonë dhe qëndron deri në orën gjashtë. Pra, rrumbullak një orë. E çuditshme, apo jo? Më në fund, ai u tërhoq pak dhe unë munda të marr frymë lirshëm. \- Pse e çuditshme? Zëri, për arsye të vetëkuptueshme, më doli i ngjirur. \- Që çke me të, - këmbënguli ai. - Kush është ai që shkon për vizitë dhe gjithmonë, pa përjashtim, rri një orë fiks? Askush, ja kush! Ne të gjithë kemi miq. Të gjithë vizitojmë dikë herë pas here. Dhe gjithmonë del diçka që o e zgjat ndenjen, o e shkurton. Për më tepër që askush nuk shkon me një kohëzgjatje fikse në kokë. Por edhe nëse shkon, ai nuk i qëndron kurrë besnik. Ka një dhe vetëm një rast kur qëndrimi është absolut përsa i takon orarit: kur vizita është profesionale. Ti shkon tek doktori, ai kryen aq sa mund të kryejë në kohën e paracaktuar këtu e një vit më parë, pastaj edhe nëse ke nevojë urgjente për diçka më shumë, ai të buzëqesh dhe thotë: “Shihemi javën tjetër.” Orari është tepër i shenjtë në këtë civilizimin tonë. Veçanërisht në disa profesione, ku minuta e tepërt të kushton sa qimet e kokës. Pak nga pak po e kuptoja se ku donte të dilte. \- Mos po thua… \- Po e them që ç’ke me të, - më ndërpreu ai. - Tek e fundit, dikush duhet ta thotë. Shkrimtari ynë i dashur, ai që e mbajmë në pëllëmbë të dorës, shkonte me prostituta. Ose më saktë, me një prostitutë; ishte përherë e njëjta. Me siguri ai do kish rënë brenda. I shkreti… Fjalën e fundit, e cila zakonisht shoqërohej nga një perëndim qëpallash dhe mirëkuptimi, ai e ndoqi me një nënqeshje të lehtë cinike. Për një copë kohë, Antoni nuk tha më gjë. Ai u ngrit të merrte diçka te një sirtar, ma merr mendja cigare, pastaj iu afrua derës prej qelqi që të nxirrte në ballkon. Nata kishte rënë e plotë mbi qytet dhe në xhama reflektoheshin herë pas here dritat e makinave. Qëndruam ashtu në heshtje për dy a tre minuta, pastaj Antoni u kthye nga unë. Sapo kishte nisur një cigare të re. \- Vizitat e prostitutës kanë nisur para një muaji. Sigurisht, ajo mund të ketë ardhur edhe më parë, porse unë ende s’kisha filluar të dalloja përsëritje në ardhjet dhe ikjet e saj. Gjatë kësaj kohe, pra muajin e fundit, ajo nuk ka munguar as edhe një ditë. As të dielave, gjë që s’më bën fort çudi. Dhe mendoja se kështu do vazhdonte për një kohë të gjatë, aq sa ajo të shndërrohej në një farë Kanti për mua, me oraret e së cilës do rregulloja orën time. Por shi atëherë kur s’e prisja, ajo nuk erdhi. E gjen dot se cila ishte dita kur prostituta nuk e vizitoi shkrimtarin tonë? Për pak, mendova se ajo qe një pyetje retorike. \- Sot? \- Bingo! - tha ai, sikur përnjëmend të kishte fituar bingon. U mendova për ca çaste, pastaj shtova: \- A nuk i jep kjo një alibi perfekte vajzës? A nuk vdiq pikërisht sot Pjetri? Në fytyrën e Antonit vetëtiu pështirosja. Dhe jo ngaqë po tregohesha naiv në lidhje me alibinë, porse me vonesë m’u kujtua se sa inat e kishte kur Gega thirrej në emër të parë; tregonte një lloj familiariteti që kushedi pse e bezdiste. \- Është interesante, apo jo, se si ajo nuk erdhi pikërisht në ditën kur ai nuk ishte i disponueshëm, në kuptimin më përfundimtar të fjalës? Ngre shumë pikëpyetje. Nga pikëpamja e saj, është me mend të mos vijë sot. Nëse shfaqet në derë të Gegës dhe kupton se ai ka vdekur, ajo do jetë në telashe. Qoftë dhe vetëm për profesionin e saj. Është tepër e lehtë të dyshohet ai që konsiderohet prej fillimi si moralisht i lëkundshëm. E keqja, për të, më shumë se e keqe, është përfundim logjk i botëkuptimit të vet. Ja pse, në këtë pikë, argumentet në lidhje më alibinë e saj nuk pinë fort ujë. Nëse ka dashur ta vrasë Gegën — në privatësinë e tyre mëkatare mund të kenë lindur qindra syreshe — ajo e ka gjetur mënyrën. \- Por si? \- Si? - Ai gati qeshi. - Si t’ia donte qejfi! Me helm, për shembull. Ke dëgjuar ndonjëherë për Taliumin? Tepër i famshëm. Me doza të mëdha të vret menjëherë. Sa ta çosh te goja. Por me doza të vogla, të administruara me kujdes, i jep kohë sa të duash trupit që të shfaqë simptoma sëmundjesh të tjera, sa ti të mendosh se nuk po të vjen mbrapa një prostitutë, por jeta, vetë jeta. Dukej se i kishte menduar mirë të gjitha. \- Kanë gjetur mbetje të helmit në trup? Me një lëvizje të beftë të dorës, ai e hodhi pyetjen time poshtë. \- Ç’rëndësi ka nëse gjejnë gjë në trup apo jo! Ka mënyra të tjera, të cilat i përvidhen edhe autopsisë më perverse. Kur i keqi do të bëjë keq… Ai e la fjalinë në mes, çka në mendjen e tij do ketë qenë fundi, porse fjalia do i kish mbetur në mes gjithsesi, pasi sakaq dikush tjetër hyri në dhomë. Po të mos e dija se Antoni kishte një vëlla binjak, ajo skenë do qe me të vërtetë e çuditshme, si e dalë nga një faqe libri. Mirëpo Toninin e njihja mirë, shumë më mirë nga ç’dëshiroja. Ai doli nga dera që bashkonte dy apartamentet e vëllezërve, mu përballë divanit. Asnjë prej apartamenteve të tjerë nuk e kishte këtë veti, nëse mund ta quaja kështu, e dyshoja që pavarësisht armiqësisë së sipërfaqshme, ata e kishin kërkuar vetë krijimin e saj. Tonini mbante një gotë në dorë. Nga era m’u duk si konjak. Gjithë buzëqeshje, ai u ul në divan dhe kryqëzoi këmbët në një mënyrë që i tregonte tjetrit, në këtë rast Antonit, se mund të vazhdonte. Madje i kërkonte falje për ndërprerjen. Ndihej menjëherë se ajri u mbush nga cifla talljesh, mbetje të kushedi sa ngatërresave mes tyre. Antoni aq deshi që të ndizte një cigare tjetër, edhe pse sapo kishte vënë një të re në gojë. \- Kështu pra, - tha ai, sa për të thënë diçka. \- Kështu çfarë? - ia priti Tonini. - Po flisni për Pjetrin, apo jo? Në fytyrën e Antonit nuk u shfaq pështirosja e mëparshme. Ajo i qe shndërruar në maskë, në një prej atyre që të bëhej kur vdisje. \- Punë dreqi, kjo puna e tij, - shtoi Tonini, kur pa që asnjëri prej nesh s’po i përgjigjej. - Të vrasësh veten kot më kot… \- Vrasësh veten? - kërceva unë. - Pjetri ka vrarë veten? \- Vrarë e ç’të vrarë, thuaj… \- Dihet arsyeja? Ai më pa gjithë habi. Ndonëse e dija se ishte ndër të paktit që s’e hante thashethemin e miqësisë sime me Gegën, prapëseprapë, siç dukej, ai priste nga unë një farë përgatitjeje për sa i përket të dhënave rreth tij, qoftë dhe veç për të mbajtur gjallë idenë e asaj miqësie, e cila mund të më hynte në punë në një mënyrë a tjetër. Tonini tundi kokën lehtë dhe rrahu gjuhën për qiellëz, duke krijuar kështu zhurmën universale të zhgënjimit. \- Arsyen ta them unë, - tha ai. - Gruaja. U ktheva nga Antoni për të parë në kishte ndonjë gjë për të thënë, në do e kundërshtonte të vëllanë, a të paktën të kërkonte sqarim për termin “gruaja”, të cilin Tonini mund ta kishte përcaktuar pa dashje: mos kishte dashur të thoshte “një grua”? Mirëpo Antoni s’tha gjë. Cigarja në gojën e tij gati qe fikur. \- Ka qenë në gazeta për javë të tëra, - vazhdoi Tonini. - Shkrimtari i madh ndahet nga gruaja etj. etj. Arsyeja, gjithsesi, mbeti e pacaktuar. Si nëpër mjegull mund të shihje një tradhëti, por se nga cila palë, kjo s’u mor vesh kurrë. Madje as në gjyq s’u sqarua krejt. Më duket se i dhanë të drejtë të shoqes thjesht sepse ishte grua. Për më tepër, dihet se ne i ngrejmë njerëzit në qiell vetëm që t’i rrëzojmë prej atje. - Tonini piu pak konjak. - E shoqja, merret me mend, u tregua e pamëshirshme. I mori gjithë çka ishte për t’u marrë. Nëse do lejohej shitja e organeve, edhe ata do ia kish hequr. Të gjorit i mbeten vetëm aq sa të jetonte këtu. Edhe pse as këtu s’e lënë rehat; kam dëgjuar se pronarja i merr dyfishin e vlerës së dhomës. Ja, pra, mirëkuptimi gjinor. Një burri do i dhimbsej, ndoshta s’do i merrte fare qera, ndërsa plaka jonë e shkelmon kalin e cofur muaj per muaj. Tonini piu prapë nga konjaku i tij. Antoni nënqeshi lehtë dhe u kthye me fytyrë nga qyteti. Një makinë ndezi dhe fiku dritat disa herë, me siguri shenjë për ndonjërën që të përvidhej fshehurazi. Papritur, Tonini ndërroi muhabet. \- E keni parë gjë Pepen? Kam një orë që e kërkoj. E kemi lënë për shah dhe ai s’vonohet kurrë. Shi në atë çast, sikur, si me magjinë, thënia e fjalës ta sillte aty, u hap dera kryesore dhe në prag u dallua koka plot kaçurrela e Pepes. Si gjithmonë kur hynte pa lajmëruar, ai ngriti vetullat dhe rrudhi supet për të na thënë se ardhja e tij nuk varej hiç prej tij. \- Pra, këtu qenke, - m’u drejtua ai mua, duke më lënë të kuptoja se kishte qenë njëherë në dhomën time. - Kisha frikë mos… Sakaq iu kthye Toninit. \- Të vjen keq ta shtyjmë lojën? Kam një muhabet ashtu me Henrin. Tonini veçse ngriti gotën në ajër, si për një dolli, pastaj u zhduk në dhomën e vet. Kur dola jashtë, Antoni po ndizte një cigare tjetër. Mendova mos Pepa donte ndonjë nder të shpejtë, që mund të kryhej aty për aty në korridor, por ai më tërhoqi në dhomën e vet. \- Më mirë këtu, - tha ai. Për këtë s’isha fort i sigurt. Sado që mund ta pëlqeja Pepen — kur ishe me të, të dukej se e nesërmja s’kishte rëndësi — fatkeqësisht s’mund të thoja të njëjtën gjë për dhomën e tij. Ndër të tjera, që s’ishin pak, ajo qelbej era hashash. Tek-tuk ia fusja edhe unë ndonjë pompë, por të jetuarit e përhershëm në atë mjegull jeshile më dukej e kobshme. Me të hyrë brenda, Pepa shfryu i çliruar. \- Thashë mos kishe ikur te Gega. S’di si do ia bëja pastaj… Ai shfryu prapë, pastaj u ul në njërën prej dy karrigeve në mes të dhomës, ku luanin zakonisht me Toninin. Gurët e shahut qenë përhapur mbi tavolinën ndërmjet. \- Mund të kisha shkuar vetë, - vazhdoi ai, - por kjo do qe e rrezikshme. Tepër e rrezikshme. Këtu çdokush t’i përgjon lëvizjet, e mjaft t’i bien në erë sherbelës që ta kem punën pisk… U ula edhe unë në karrigen tjetër dhe prita që të shpjegohej. Doja ta pyesja ç’sherbelë, por e tha ai vetë. \- Po flas për “sherbelën e zotave”. Atë aty… - Me dorë, ai bëri drejt një luleje në një vazo të vogël, të cilës s’i kishin mbetur më dhe aq gjethe. - Para një jave, Pjetri erdhi në dhomën time. Zakonisht, ai merr — merrte — veç hashash. Mirëpo këtë herë diçka qe ndryshe. Mjaft ta shihje që ta kuptoje se nuk e kishte të gjatë. Fizikisht qe top; mund të më hidhte tuç kur t’i tekej. Shpirtërisht, ama, veç t’ia dalloje sytë… Vetvetiu, Pepa zuri t’i vinte gurët në vendet e tyre përkatës. Një makinë lëshoi për një çast dritat në dhomë. Ai vijoi: \- "Dua diçka më të rëndë", më tha Pjetri. "Diçka që të më bëjë të shoh botë të tjera." Kuptohej se hashashi s’i bënte më punë. I shkreti m’u dhimbs. Për fat, atë ditë sa më kishin sjellë _sherbelën_. - Pepa bëri prapë me dorë nga lulja buzë krevatit. - Nduka njëzet gjethe, ia shkruajta udhëzimet në një copë letër dhe i thashë se sherbela e zotave do ia jepte atë që kërkonte. \- Ndërsa ajo i dha vdekjen, - thashë unë. As vetë s’e di si më dolën ato fjalë. Pepa u step. \- Në asnjë mënyrë. Sherbela është krejt e padëmshme. Si një çaj. Vdekja e Gegës s’ka të bëjë _fare_ me sherbelën. Porse dyshoj që policia do jetë në një mendje me ty. Sa të bien në gjurmë të gjetheve — udhëzimet thonë që të mbllaçiten pa i kapërdirë — ata do kenë të dyshuarin e tyre të parë dhe të fundit. Policët mbarojnë të burgosin tipat si unë… Për më tepër që ata i kanë zët vetëvrasjet. Kushedi pse. \- Pra, ti beson se Gega ka vrarë veten? \- Nuk besoj. E di. Veç t’ia kishe parë sytë. \- Po përse të drogohej para se të vdiste? Sakaq, një re zhgënjimi u shfaq në fytyrën e tij. Ai e urrente fjalën “drogë”. \- Përse, thua ti? Përse hidhet njeriu nga qindra metra lartësi, lidhur me vetëm një litar për këmbë? - Ndërkaq, ai përfundoi së rregulluari gurët e zinj. - Rasti i Gegës, gjithsesi, është tjetër. Ai qe njeri i botës. Mund të shkonte ku të donte. Nuk kufizohej si ne nga oraret e paracaktuara të makinerisë kapitaliste. Sigurisht, edhe ai duhej të punonte si ne të tjerët, por e bënte kur t’i tekej. Gjë që s’do të thotë se ai punonte më pak. Përkundrazi. Mjaft të shohësh listën e botimeve të tij dhe kupton se ai njeri s’bënte gjë tjetër me jetën e vet. Ka një trup krijimtarie mjaft cilësor, më duhet ta pranoj. Nëse ti do njëmend ta zbulosh arsyen e vetëvrasjes së tij, s’ke pse të shkosh më larg sesa dy librat e tij të fundit. Nuk janë të këqinj, jo, por rënia është e dukshme. Si të gjithë ata që i kanë thënë ato që kanë për të thënë, ai kish filluar të përsëriste veten. E mira do kish qenë të ndalej, të mos botonte më, mirëpo siç dihet divorci e shkatërroi të tërin. Një makinë u ndal te dritarja e dhomës dhe na zhyti në dritë. Pepa fërkoi sytë me grushta. \- Nuk po të kuptoj, - thashë unë. - Ç’lidhje ka vetëvrasja me librat e tij? Pepa qeshi lehtë, siç bënte sa herë mendonte se kishte krijuar lidhje që për të tjerët qenë të padukshme. \- Siç të thashë, librat e rinj i ka të dobët. Rrezik t’ia prishin edhe atë pak reputacion që i ka mbetur. Ai e nuhat këtë gjë. Paramendon se nëse nuk e lë skenën me një shpërthim, emri i tij s’do përmendet as si pëshpërimë. Mendjen, ai e di, s’e ka si më parë. Provon hashashin për disa muaj, por s’i bën efekt. Kështu që i kthehet armëve të rënda. Ai është një prej atyre zogjve të rrallë që e njeh forcën e pamatë të përvojës psikedelike. E ka frikë, ja pse s’e ka provuar më parë, por frika zë rrënjë atëherë kur ke ç’të humbësh. _Okej,_ Gega ka ç’të humbë, por ai do e humbasë atë pikërisht nëse s’e pi sherbelën. Kështu që ai e pi. Rezultati pastaj merret me mend… Asgjë, - shtoi ai pasi pa që s’po e merrja me mend. - Përvoja psikedelike atij s’i dha asgjë. Ky është shpjegimi i vetëm. Nëse ai do kish zbuluar atje ndonjë botë të paeksploruar të krijimtarisë së tij, atëherë pse të vrasë veten? S’ka kuptim. Vetëvrasja ndodh vetëm kur ai e kupton se sherbela s’mund ta shpëtojë pasi s’ka ç’të shpëtohet. Shtoji kësaj edhe shkrirjen e mrekullueshme që sherbela duhet t’i ketë dhuruar zinxhirëve të egomanisë së tij — një shkrimtar s’ka si të mos jetë i lidhur ngushtë me imazhin që ka për veten — dhe Gega jonë zëre se s’është më. Si koncept, domethënë. Dhe po shkatërrove konceptin, ke shkatërruar njeriun. \- Kështu që ai vrau veten? \- S’do mend. Doja të thoja diçka më shumë, po s’dija se çfarë. Nga mjegulla e pyetjeve s’mund të veçoja asnjë syreshe konkrete. Pepa mbaroi së rregulluari edhe gurët e bardhë, pastaj u ngrit. \- Se mos harroj, - tha ai. - Përveç gjetheve, mund ta marrësh edhe recetën me vete? Ajo në fakt do më inkriminonte më shumë se gjethet. \- Si ta di cila është? \- Do e kuptosh sa ta shohësh, - tha ai. - Sidoqoftë... - Ai mori një copë letër nga komodina pranë krevatit dhe filloi të shkruante. Si mbaroi, e palosi në dysh dhe ma zgjati. - Faleminderit, - shtoi. - Po më shpëton kokën. Vetëm kur dola në korridor, e kuptova se sa shpejt isha mësuar me ajrin e dendur të dhomës së tij. Më dukej vetja si një duhanxhi prej dyzet vitesh të cilit sapo ia kanë ndërruar mushkëritë. Korridori qe bosh. Një llambë e vogël ndriçonte vakët dyert e vjetra të katit tonë. Dera e Pjetër Gegës qe mu poshtë saj, në të djathtë. E kuptova se sa budallallëk ishte të prisja përgjigjen e tjetrit vetëm pasi trokita dy herë. Prita pak sa të më kalonte rrënqethja e veprimit, pastaj hyra brenda. Si të gjitha dhomat e tjera, apartamenti i Gegës prihej nga një korridor i ngushtë. Në fund, korridori merrte një kthesë që hapej në një dhomë njëherësh kuzhine dhe fjetjeje. Banjoja dhe dushi, dihej, qenë të përbashkëta. Përpara se të shihja trupin, mendova në fillim të lexoj udhëzimet në letrën e Pepes. _Hiq me thua venën kryesore, atë të mesit. Mbështilli të gjitha dhe futi në gojë. Ulu diku në errësirë dhe përtypi gjethet për pesëmbëdhjetë minuta. Mos i gëlltit dhe sigurohu ta mbash kohën (gjej një orë me dritë). Pas një çerek ore, hiqi gjethet nga goja, rehatohu dhe mbyll sytë. Shiko, ashtu me sytë mbyllur, mbrapa qepallave, me pritshmërinë se do shohësh diçka. Rri kështu për disa çaste — pastaj do e shohësh._ Si mbarova, e futa prapë të palosur në xhep dhe bëra përpara, disa hapa larg pasqyrës në prag të derës që do më kish treguar zbardhjen e atypëratyshme të fytyrës. Nuk kisha frikë nga vdekja. Nuk kisha frikë as nga të vdekurit dhe trupat e tyre të pajetë. Kisha frikë nga të vdekurit që ishin ende gjallë. Pjetër Gega kish hedhur një velenxë krahëve dhe po shkruante si i marrë. Herë pas here fuste një gjethe në gojë, me shumë mundësi sherbelën, dhe e mbllaçiste gjithë zhurmë. Ndenja ashtu i ngrirë derisa prania ime u vu re prej tij. Ai ngriti sytë dhe më pa siç shihet një dre në cep të rrugës kur kalon me makinë. Me të më njohur se kush isha, ai buzëqeshi lehtë dhe uli prapë kokën mbi letër. Nuk më mbetej tjetër veçse të kthehesha nga kisha ardhur. Pasqyra tek dera më tregoi se edhe gjaku po më kthehej dalëngadalë, e bashkë më të, në cepat e buzëve, po merrte formë një buzëqeshje e gjërë, e cila, me të dalë në korridor, do shndërrohej në të qeshur, në mijëra të qeshura, që do ia prishnin gjumin jo vetëm katit tonë, po edhe atyre poshtë, edhe atyre lart, madje edhe pallatit përbri. Gjithë qytetin do e zgjoja.