Kur isha i vogël, kisha zakon, që nëna ime e quante ves, të ktheja kokën nga ana e majtë e të prekja, ose të përpiqesha të prekja, supin e majtë me majën e gushës. Këtë veprim e përsërisja krye sekondash dhe shpesh pa e vënë re. Sa herë më shihte, nëna më bërtiste ose gjuante me shpullë. Prapëseprapë, e kisha të pamundur të ndaloja. Diçka brenda meje, më e fortë se unë, ma kapte kokën dhe ma sillte anash për të takuar supin me gushën. Kur ia sillja në majë të hundës, nëna më kapte për çaklash dhe më çonte te një plakë, disa shtëpi më larg, që të më hukaste krypën. Kur e pyesja se ç’ishte kjo hukatje krype dhe përse unë kisha nevojë për të, ajo ma kthente: “Të hukasësh krypën do të thotë të hukasësh krypën.” Edhe pse nuk bënte sens për mua, prapëseprapë më dukej se kuptoja diçka dhe kështu qetësohesha disi, të paktën deri kur e gjeja veten në korridorin e ftohtë dhe pa dritë të plakës së huaj. Çuditërisht, zakoni im rreshtte disa ditë pas vizitës dhe nëna lumturohej, pasi më në fund djali i saj qe bërë normal, nuk bënte më lëvizje të paparashikueshme. Por vinte prapë një ditë, jo fort e largët, kur e zija kokën time tek lëvizte, fshehurazi meje, nga e majta; shihja, pa mundur të bëja asgjë, tek gusha ime e vogël piqej me supin e nxirë nga dielli; dhe ndihesha aq mirë. Dhe njëherësh kuptoja se në ç’gjendje të keqe kisha qenë gjer atëherë, gjithë ato ditë pas vizitës tek plaka hukatëse. Vërtet s’e kisha përsëritur veprimin e keq për disa ditë — dhe kjo për nënën ishte provë se plaka dinte diçka; metoda e saj me krypën funksiononte — mirëpo ajo mospërsëritje, krejt e pavetëdijshme, më kishte stisur në një gjendje vuajtjeje që e kuptoja se ishte e tillë veç kur gusha më puqej me supin. Nëna, domosdo, mërzitej kur e shihte se unë i isha kthyer prapë mëkatit, por ditët e para më falte; nuk më gjuante, nuk më bërtiste. Veç më shihte me ca sy të trishtë, ngaqë i dhimbsesha pa fund, ngaqë s’mund të bënte diçka për të më ndihmuar. Por kjo periudhë ishte e shkurtër — dhe sa më shumë kohë kalonte, sa më shumë rritesha, aq më e shkurtër bëhej. Pak nga pak, nëna e humbiste durimin dhe rikthehej në besimin e pashterrshëm se mund të më shpëtonte nga ky fat. Por ajo s’mund të më shpëtonte. Dhe, të them të drejtën, nuk doja të shpëtohesha. Më pëlqente. Më shijonte. Ndihesha aq mirë kur gusha më prehej mbi sup. Sikur çdo gjë ishte në rregull. Sikur plaka e huaj tani kish vdekur. Sikur korridori i saj i ftohtë kish marrë flakë. Sikur nëna vetëm më puthte. Ndihesha i fortë, sikur do dilja i pari në shkollë dhe nëna do ishte krenare me mua. Një veprim aq i thjeshtë, banal dhe instiktiv siç ishte kthimi i kokës nga e majta, dhe ulja e saj përposhtë, atje ku e priste supi i vogël, më lumturonte më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Më qetësonte. Më çlironte nga të gjitha tensionet që kisha mbledhur gjer atë çast. Ia thoja këto nënës, ndonëse në një formë më të thjeshtë, me më pak fjalë, aq qartë sa ç’mund ta shpjegojë këtë fenomen një djalë i vogël, por ajo s’e kuptonte. Ose nuk donte ta kuptonte. Ajo kuptonte veç plakën dhe krypën. Ndonëse kur e pyesja se ç’do të thoshte të hukasje krypën, ajo përherë ma kthente: “Të hukasësh krypën do të thotë të hukasësh krypën.”