Antoni u ngrit në majë të gishtave, por muri qe tepër i lartë. Përreth kishte rënë heshtja e zhegut. Nga dritarja përbri, ai mund të dëgjonte të ëmën tek gërrhiste bri të atit, i cili sillej sa nga njëra anë në tjetrën. Iu kujtua se një herë, kur i ati s’e dinte që kishte të tjerë në shtëpi, e kishte dëgjuar tek fliste me vete se do vinte ajo ditë kur do e nxirrte të ëmën nga shtëpia. Antoni ishte i sigurt se fajtore ishte gërrhitja. U soll disa çaste përgjatë murit, me shpresën se mos gjente ndonjë pabarazi në gjatësinë e tij, ose ndonjë ndonjë gropë ku mund të fuste këmbën. Kur s’gjeti asnjërën, ai vendosi të merrte stolin ku ulej për të ngrënë. Pa bërë zhurmë, ai u fut në kuzhinë. Dera e dhomës së prindërve ishte pak e hapur; ju lut zotave që njihte që ata të mos e shihnin. Fatmirësisht, prindërit e tij ishin në gjumë të thellë. Gërrhitja e së ëmës tani qe ngritur një oktavë. I ati sillej e përndridhej nëpër makthe. Antoni vuri stolin në tokë, pastaj hypi në të. Muri ishte prapë më i lartë. U ngrit në majë të gishtave; e vetmja gjë që dilte sipër murit qe kaçuba e tij e flokëve, e ngrirë përpjetë nga krypa e detit. Njëherë, i erdh dëshira të kërcente, por në çastin e fundit u ndal. Stoli qe goxha i vogël. Mezi ia zinte të dyja këmbët. Nëse kërcente, me siguri do rrëzohej. Dhe nëse vritej, e ëma do e merrte vesh se ai s’kishte fjetur në zheg. Dhe kur ai s’flinte në zheg, e ëma tërbohej. Pavarësisht sa qe rrekur për të zbuluar përsenë e gjumit të zhegut, ngaqë atij s'i vinte kurrë gjumë, ende s’e kishte gjetur dot. Përgjigja e përhershme e së ëmës qe “sepse duhet”. “Epo,” mendoi ai me vete, “edhe topi më duhet”. Pasi provoi disa vende të ndryshme përgjatë murit, ai gjeti më në fund një pjesë të ngritur dheu; prej aty, mbi mur i dilnin edhe sytë. I duhej të qëndronte në majë të gishtave, por s’e kishte problem. Vrapimi nëpër rërë ia kishte forcuar pulpat. Matanë murit nuk kish njeri. Qe një oborr i madh, gati sa i tyri. Kishte një tavolinë në mes, rrethuar me karrige të shpërndara. Mbi tavolinë kishte ende pjata, gota, lëvozhga të një shalqiri të madh, thalba ose të bostanit ose të ndonjë fruti tjetër, si dhe peceta të përdorura, të zhubravitura nga duar në ngut për t’u futur brenda. Me siguri edhe ata po bënin gjumin e zhegut. Antoni kërkoi një kohë të gjatë çdo cep të oborrit, por topi nuk dallohej gjëkundi. Njëherë mendoi mos ai kish përfunduar poshtë tavolinës; pastaj ndërroi mendje dhe u fiksua te një çadër plazhi, e hedhur në njërin cep. Me siguri, topi kish përfunduar poshtë saj. Pastaj, e ndërroi çadrën me mercedesin në cepin tjetër. Në përvojën e tij fëminore, topat gjithmonë fshiheshin poshtë makinës. Përveç këtyre, ishte edhe një mundësi tjetër, mundësi që ia ngjethte mishtë. Topi mund të mos qe fare aty në oborr; dikush, me siguri i zoti i oborrit, e kishte marrë me vete brenda. Ia kishte sjellë në majë të hundës që topi i komshive vazhdonte e binte në oborrin e tij, pavarësisht se ai, Antoni, i premtonte se s’kishte për ta hedhur më, edhe pse asnjëherë s’e bënte me qëllim - për kushedi ç’arsye, topi përherë kërcente nëpër oborret e komshive - aq sa tani ai e kish marrë me vete në shtëpi. Me siguri do e kish futur poshtë krevatit, aty ku Antoni s’mund ta merrte më kurrë. Ky mendim e pezmatoi. Për më tepër që edhe pulpat kishin filluar t’i digjnin shumë. Duhej të vraponte më shumë në rërë; të luante edhe ai volejboll si të mëdhenjtë. Sa e sa herë u kishte thënë ta përfshinin në lojë, ndersa ata vetëm qeshnin, sikur ky të kishte thënë ndonjë shaka, si prej atyre që thoshte vëllai i madh, veçanërisht kur kishte vajza përreth. Po nëse i thoshte të ëmës? Ajo do mërzitej shumë me të, mund edhe t’i jepte ndonjë dackë, por në fund ajo do shkonte te komshiu, do e ngrinte me gjithë plaçka nga krevati i tij i vjetër dhe i shëmtuar dhe do ia merrte topin me zor. Veçse, nëse ai burri plak nuk do e kishte topin poshtë krevatit, atëherë i gjithë faji i mbetej atij. Atëherë po që e ëma do inatosej me të. Mendimi mos topi ishte përnjëmend poshtë makinës iu kthye prapë. Duhej ose pak erë ose ndonjë shkop i gjatë. Era zakonisht frynte veç pasditeve. Ose mëngjeseve. Para ca ditësh ai qe ngritur herët me të vëllain që të bënte vrap dhe ish dashur të vishte një bluzë me mëngë të gjata. Mirëpo tani qe zheg. Dhe zhegjeve, dihej, nuk frynte erë. Zhegjeve flihej. Për një kohë të gjatë, ai kërkoi me sy për një shkop. Përtoi të ulej nga stoli, pasi i dukej se nëse ulej njëherë, s’do mund të hypte më në të. Pikasi një afër makinës së të atit, por nuk ia mbushi mendjen. Pastaj dalloi një tjetër afër koshit të teshave, pranë çezmes. Ai po që ishte i gjatë dhe i hollë, pra jo dhe aq i rëndë. Mund ta mbante me një dorë dhe s’do i binte në tokë. Antoni u hodh nga stoli dhe ngadalë, duke ecur në majë të gishtave (gërrhitja e së ëmës sikur u shua pak) shkoi të merrte shkopin. Kur hypi përsëri në stol, atij iu duk sikur muri qe zgjatur më shumë. Nuk qe hera e parë që i ndodhte kjo gjë. Dhe nuk i ndodhte vetëm me muret. Sa herë matej me frigoriferin ose me derën dhe vëllai i tij, për ta tallur, vihej përbri tij, i dukej sikur tjetri qe rritur më shumë. Ose më keq, sikur ai vetë të qe zvogëluar. I ati qeshte nga divani dhe i thoshte se ai qe më i gjatë se dje, por ai s’e besonte kurrë. I dukej se edhe një muaj e do shndërrohej në xhuxh. Në të vërtetë, ndjesia e zvogëlimit atij i vinte prej pulpave. I qenë lodhur shumë dhe mezi ngrihej me ta. Megjithatë, dëshira për topin dilte mbi dhimbjen. Ai mori shkopin në dorë dhe e zgjati matanë murit. Shkopi gati mbërrinte tek tavolina, por s’i afrohej askund makinës. Madje as poshtë tavolinës nuk mund ta fuste. Gjithë zhgënjim dhe lodhje, ai e la shkopin të binte në oborrin e huaj. Pulpat i digjnin si asnjëherë më parë. Më mirë të shkonte të flinte. E ëma kishte të drejtë. Zhegu qe bërë për të fjetur. Ndoshta pasdite do frynte prapë erë dhe atëherë topi do lëvizte vetë. Mjaft që ai të zgjohej para të tjerëve. Qe në të dorëzuar, kur bishti i syrit i kapi një lëvizje. Qe fare e vogël, gati e padukshme, si ata topat larg në det që s’ishin gjë tjetër veçse dallgë që thyheshin në vetvete. Dikush, se kush ai s’e dinte, lëvizi në shtëpinë e komshiut. Gjer tani, ai s’ia kish vënë fare mendjen shtëpisë. E kishte menduar edhe atë të fjetur, si njerëzit brenda saj. Mirëpo tani e kuptoi gabimin e tij. Ndërkohë që ai bënte ato që kish bërë, dikush mund të ketë qenë duke e përgjuar. Ndoshta edhe duke qeshur me të, siç qeshnin shokët e vëllait sa herë e merrnin nëpër këmbë. Me siguri, me të ardhur pasditja, ata do e padisnin tek e ëma. Këtë herë, si provë kishin edhe shkopin, që ai, si budalla, e kishte hedhur në oborrin e tyre. Antoni mori të hidhej nga stoli, të ikte vrap e në dhomën e tij, të hiqej, siç hiqej çdo ditë, sikur ishte fjetur, por diçka e mbërtheu në vend. Nuk qe dora e së ëmës, siç iu duk në fillim. As ndonjë dorë tjetër, e zgjatur frikshëm prej matanë murit. Qe një pamje. Një figurë. Qe një vajzë, me flokë të gjatë dhe vetëm në brekë. Në dritaren e dhomës së saj kishte një rrjetë të imët, por ai mund ta dallonte që ajo kishte vetëm brekët veshur. Sytjenin, atë rrip të çuditshëm shumëngjyrësh, të cilat gratë në plazh e ngacmonin krye minuti, ajo nuk e kishte. Në vend të tij, vajza kishte diçka tjetër. Nuk kishte asgjë. Kishte gjoks, siç e kishte edhe ai, por më të fryrë. Më të rrumbullakët. Më të madh. Vajza tani po e fërkonte atë gjoks. Kishte marrë një pomadë në dorë, ose krem plazhi (po përse lyhej me krem plazhi brenda, aty s’kishte diell?) dhe po e fërkonte gjoksin me të. Ngadalë, ndërkohë, ajo lëvizte edhe kokën, dhe shihej gjatë në pasqyrë. Pas një çasti (apo njëmijë, sa zhegje kishte lënë pa fjetur?) vajza rreshti së fërkuari gjoksin dhe hoqi brekët. Antoni dalloi të pasmët e saj të bardha, që ndriçonin si borë kundrejt sfondit të bronxtë të këmbëve. Vajza mori përsëri kremin në dorë dhe filloi të lyhej edhe aty me të. Ajo hapi këmbët pak, duke përkulur njërin gju përjashta, dhe dora e saj humbi diku poshtë, sikur të qe përthithur papritur nga një përbindësh. Pastaj dora u rikthye prapë, doli në sipërfaqe, siç dilte ai në siperfaqe sa herë i vëllai e zhyste në det. Dhe njëlloj si atëherë, kur uji i futej në hundë dhe në gojë, atij iu mor fryma. Pulpat i dhimbnin shumë, tepër shumë, si asnjëherë më parë; në ball kishte djersë, prej asaj që e ëma i thoshte se vinte veç kur sëmureshe; duart i dridheshin, edhe pse shkopin e kishte hedhur qëkur matanë; dhe poshtë, midis këmbëve, diçka dridhej dhe ngrihej, një ndjesi e vakët, e ëmbël, një dridhje e çuditshme po i ngjitej përsipër, te stomaku, te kraharori, në grykë, po tërhiqte pështymen e tij poshtë, po ia thante gojën, po ia vakte sytë. Do qe rrëzuar nga stoli, po të mos qe për vajzën, e cila u largua papritur nga dritarja. Menjëherë, si prej shpullave të papriturave që i vinin prej të ëmës, Antoni u kthye në vete. Dridhja e ëmbël mes këmbëve iu zhduk gjithashtu, sikur të mos kishte qenë kurrë. (Do i rikthehej prapë; nesër, pasnesër, çdo ditë të jetës së tij, gjersa dheu i ëmbël i plazhit ta merrte me vete.) Mbi të, tani peshonte vetëm mendimi i frikshëm që ajo e kishte parë. Ajo e kishte parë tek e pergjonte dhe nga çasti në çast, ajo do dilte në oborr, do ngrinte gishtin tregues drejt tij, drejt syve të tij përgjues dhe kaçubës së ngrirë nga krypa e detit, dhe do vinte t’i tregonte të ëmës. Djali juaj, zonjë, është pervers. Ai përgjon gratë dhe vajzat e botës tek ndërrohen dhe lyhen me krem. Ai meriton të rrahet. Të rrahet dhe të largohet nga plazhi. Po të mos qe për figuren e vajzës që u shfaq përsëri në dritare, ai do e kishte bërë në brekë. Ajo, tashmë, nuk qe lakuriq. Kishte veshur një kostum plazhi ngjyrë portokalli. Njëlloj si topi i tij, që e kish humbur diku poshtë makinës apo krevatit të burrit të huaj. Po qyrej në pasqyrë dhe lëvizte duart mbi supe (ende po lyhej me krem) sikur të mos kishte ndodhur asgjë, sikur ajo të mos e kishte dalluar Antonin mbi mur. Ose po hiqej sikur. Ai e dinte se gratë, nganjëherë, bënin demek sikur s’e kishin mendjen. E kishte parë të ëmën sa herë të sillej ashtu. Po përse? Mos ajo nuk e kishte problem që ai po e shihte? A nuk kishte marre? Qe bërë gati t’i afrohej më shumë dritares, ta shihte vajzën e bukur prej më afër, kur dëgjoi zërin e së ëmës. “Anton!” thërriste ajo. “Anton, ku je?” Ditët e tjera, këmbët e tij do kishin marrë vetvetiu drejt shtëpisë. Do ia kishte futur vrapit, e rrugës do kishte menduar ndonjë gënjeshtër se përse nuk po flinte. Të thoje që thjesht nuk kishe gjumë, të ëmës nuk i mjaftonte. Mirëpo tani, ai nuk lëvizi nga vendi. Qe ngulur mbi stol, në mur, në atë dritare të huaj, në figurën e dashur të asaj vajze të bukur, e cila, ndërkaq, edhe ajo po largohej. Zëri i së ëmës e kishte trembur edhe atë. Me siguri edhe ajo po qortohej nga nëna e vet; edhe vajzat e bukura duhet të flinin në zheg. “Anton!”, bërtiste e ëma. Nëse donte të shpëtonte, duhej të ikte tani. Më në fund, Antoni u shkëput nga stoli dhe u fut brenda. Do rrihej paq, këtë herë e ëma s’e falte dot (e kishte falur dje, pardje dhe të dielën e shkuar), por ai nuk kishte më frikë. Nesër do dilte prapë në zheg.